Vandaag een nieuw objectief op de kopt getikt: een Sigma 50-200mm f/3.5-4.5 APO voor Pentax. Een objectief van zo’n 30 jaar oud, als ik de weinige beschikbare info op internet mag geloven.

Handmatig scherpstellen, maar wel diafragmasturing vanuit de camera, dus automatische belichting. Mooie combinatie. Het witte uiterlijk had voor mij niet gehoeven. Zeker een knipoog naar de duurdere Canon-lenzen…

Ik ben voor deze lens gegaan om twee redenen:

• Betere lichtgevoeligheid dan mijn huidige (low-budget) Tamron 70-300mm
• APO glas, dat zou scherper beeld en minder kleurschifting moeten geven

Wat opvalt, is dat er een duidelijk zichtbare “haze” in zit. Het lijkt wel of je een Instagram-effect cadeau krijgt. Hoe meer zon, hoe sterker het effect, vooral als je wat tegen het licht in gaat. Maar dat moet te corrigeren zijn, dus mag de pret niet drukken.

De scherpte is inderdaad prima in orde vind ik. En wat me echt verbaast (zeker voor zo’n oude lens) is het feit dat chromatische aberratie (kleurschifting) vrijwel afwezig is!

Ik geloof dat dit een goede aankoop is, waar ik nog veel plezier aan kan beleven. Hieronder wat proefopnames. Ik heb ze in Lightroom gecorrigeerd en je ziet dat de haze eigenlijk helemaal niet meer storend aanwezig is.

Let op de foto van de kraan. Er zit ook een 1:1 vergroting bij en je ziet dat de chromatische aberratie vrijwel nihil is. Slechts op 1 highlight zie je een rood randje. Foto’s van takken tegen de felle lucht blijken totaal geen probleem voor deze lens. Schitterend!